Los LIBORu, czyli ceny pieniądza na rynku w Londynie, przesądzony był od 2016 roku. Unia Europejska zdecydowała wtedy, że nie może być tak, iż wskaźniki, które wpływają na portfele milionów kredytobiorców i inwestorów ustalane są na podstawie opinii kilkunastu banków. Unia miała powód, żeby wątpić w rzetelność tych ustaleń – na jaw wyszło bowiem, że kilka lat wcześniej banki ustalające LIBOR manipulowały wskaźnikiem, żeby z zyskiem zamykać złożone instrumenty finansowe. Parlament Europejski zdecydował więc, że wszystkie wskaźniki od których uzależnione są rozliczenia w publicznych instrumentach finansowych, albo powszechnych umowach – muszą opierać się o dane z rzeczywistych transakcji, a nie z deklaracji banków.
Od półtora roku po bezpiecznej stronie są kredytobiorcy, którzy w umowach mają wpisany EURIBOR – to stopa, która jest wyliczana dla waluty euro. W październiku 2019 roku EURIBOR został dostosowany do unijnych wymogów. Nieco ponad rok później to samo stało się z WIBORem. 16 grudnia 2020 roku Komisja Nadzoru Finansowego zatwierdziła reformę WIBOR wyliczanego przez GPW Benchmark.
Własną stawkę – także zatwierdzoną już przez KNF – mają banki spółdzielcze i inne banki, których suma bilansowa nie przekracza 4 miliardów złotych. Kredyty w tych bankach ustalane będą na podstawie Wskaźnik Kosztu Finansowania wyliczanego przez Instytut Rynku Finansowego, na którego czele stoi obecnie były wiceprezes PKO BP Tomasz Mironczuk.
Wciąż nie wiadomo jak wyliczane będzie oprocentowanie kredytów opartych o LIBOR – czyli praktycznie wszystkich kredytów frankowych. Ale uwaga – jeśli bank zaproponuje Państwu aneks do umowy w którym LIBOR zastąpi inna stawka – radzimy podejść do takiej propozycji ostrożnie. Lepszym rozwiązaniem może okazać się czekanie aż Komisja Europejska lub KNF znajdą rozwiązanie problemu obliczania kredytów frankowych.
